Od sierpnia do grudnia 2023 roku w Domu „Gazety Olsztyńskiej” prowadziliśmy akcję „Fotografie miesiąca”, uzupełniając cyklicznie wystawę „Na ślubnym kobiercu” zdjęciami ukazującymi pary nowożeńców.
Francja, Montceau-les-Mines w departamencie Saona i Loara, 1936 r. Państwo Młodzi wkrótce po ślubie powrócili do Polski i zakupili gospodarstwo w okolicach Stryja (ob. tereny Ukrainy). W 1940 r. zostali wywiezieni na Syberię i dopiero po wyjściu z wojskie
Przybywali oni po 1945 roku na tereny Warmii i Mazur i tu szukali „nowego życia” w powojennych, trudnych realiach. Zdjęcia z opisami można obejrzeć na wystawie oraz FB Domu „Gazety Olsztyńskiej”. W związku z tym, że najliczniejszą grupę stanowią fotografie reemigrantów z Francji, prezentujemy tu pary nowożeńców, którzy w latach 1934-1942 zawarli ślub we francuskiej miejscowości Montceau-les-Mines oraz Macon (departament Saona i Loara). Przed drugą wojną światową do Polonii francuskiej należało ponad pół miliona osób, z których dużą grupę stanowiła emigracja zarobkowa. W latach 1939-1945 liczba ta znacznie wzrosła.
Polska emigracja wyróżniała się znacznym zaangażowaniem publicznym i wysokim stopniem organizacji narodowego życia społecznego. Część polskich robotników we Francji związana z kościołem katolickim wyznawała wartości konserwatywne, ale większość znajdowała się pod wpływem lewicowych związków zawodowych. Władze polskie już od maja 1945 roku, w trosce o pozyskanie wykwalifikowanych pracowników różnych gałęzi przemysłu, podjęły starania o ich reemigrację. Pierwszą umowę w tej sprawie podpisano 20 lutego 1946 roku. Powracającym organizowano specjalne transporty, a po przyjeździe zapewniano mieszkania. Kierowano ich głównie na Górny Śląsk. Niektórzy osiedlali się jednak w innych regionach, także na Warmii i Mazurach. W 1946 roku reemigrowało z Francji ponad pięć tysięcy górników. Łącznie z rodzinami było to prawie osiemnaście tysięcy osób. Oficjalnie organizowane wyjazdy z Francji kontynuowano jeszcze w latach 1947-1948. W decyzji o przybyciu do ojczyzny decydował czynnik narodowy i ideologiczny. Wielu z reemigrantów porzucało swoje dotychczasowe życie, pomimo że w Polsce czekały ich gorsze warunki bytowania. Nierzadko jednak przeżywali oni rozczarowanie zarówno sytuacją ekonomiczną jak i polityczną w kraju rodzinnym.
Danuta Syrwid
Polska emigracja wyróżniała się znacznym zaangażowaniem publicznym i wysokim stopniem organizacji narodowego życia społecznego. Część polskich robotników we Francji związana z kościołem katolickim wyznawała wartości konserwatywne, ale większość znajdowała się pod wpływem lewicowych związków zawodowych. Władze polskie już od maja 1945 roku, w trosce o pozyskanie wykwalifikowanych pracowników różnych gałęzi przemysłu, podjęły starania o ich reemigrację. Pierwszą umowę w tej sprawie podpisano 20 lutego 1946 roku. Powracającym organizowano specjalne transporty, a po przyjeździe zapewniano mieszkania. Kierowano ich głównie na Górny Śląsk. Niektórzy osiedlali się jednak w innych regionach, także na Warmii i Mazurach. W 1946 roku reemigrowało z Francji ponad pięć tysięcy górników. Łącznie z rodzinami było to prawie osiemnaście tysięcy osób. Oficjalnie organizowane wyjazdy z Francji kontynuowano jeszcze w latach 1947-1948. W decyzji o przybyciu do ojczyzny decydował czynnik narodowy i ideologiczny. Wielu z reemigrantów porzucało swoje dotychczasowe życie, pomimo że w Polsce czekały ich gorsze warunki bytowania. Nierzadko jednak przeżywali oni rozczarowanie zarówno sytuacją ekonomiczną jak i polityczną w kraju rodzinnym.
Danuta Syrwid
